Uralska rodzina językowa

Język fiński zalicza się do podgrupy bałtyckofińskiej, grupy fińskiej. Ta grupa wywodzi się z rodziny języków ugrofińskich wyodrębnionej z uralskiej rodziny językowej. Razem z fińskim funkcjonują w niej języki lapońskie, niektóre języki Rosji, węgierski i estoński. Centralna, Wschodnia i Północna Europa oraz Azja Północna to obszary, na których ludzie posługują się językiem fińskim.

Z perspektywy słowiańskiej jest to bardzo trudny język posiadający diametralnie różny system gramatyczny i leksykalny. Najbardziej do niego podobny jest język estoński i przedstawiciele tych dwóch narodowości najłatwiej mogą się porozumieć. Najbardziej charakterystyczną cechą obu języków jest aglutynacyjność, czyli przyłączanie jeden po drugim do rdzenia wyrazu niezależnych końcówek i sufiksów. Alfabety stworzone są na bazie języka łacińskiego, obydwa mają bardzo złożoną gramatykę.

Język fiński ma aż piętnaście przypadków, brak rodzaju gramatycznego i czasu przyszłego, wymiany spółgłoskowe i bardzo go wyróżniającą harmonię samogłosek. Obydwa posiadają niezwykle bogaty system słowotwórczy. Można dostrzec w warstwie leksykalnej bardzo duże wpływy języków z rodziny indoeuropejskiej min. niemieckiego, szwedzkiego rosyjskiego i łotewskiego.

Podobieństwa tego rodzaju z inną rodziną uwarunkowane są wpływami historycznych przemian na przestrzeni wieków oraz położeniem geograficznym Finlandii i Estonii. To są kraje europejskie, ale ich języki pochodzą z innej rodziny niż te używane w pozostałych krajach w Europie.