Języki germańskie w Skandynawii

Z wielkiej indoeuropejskiej rodziny językowej zostały wyodrębnione języki germańskie, do których należą min. szwedzki, duński i norweski. Są to języki skandynawskie kontynentalne, które wykazują bardzo dużo podobieństw, zwłaszcza w zakresie gramatyki.

Najpopularniejszy w ostatnich czasach jest język szwedzki, co jest efektem rozwoju gospodarczego, a co za tym idzie wzrostu zapotrzebowania na tłumaczy i wykwalifikowanych pracowników. Kto ma jakieś doświadczenie z językiem niemieckim i angielskim, powinien dać sobie radę i ze szwedzkim. On bowiem ma gramatykę podobną do angielskiej a słownictwo w dużym stopniu bliskie niemieckiemu.

Jest trudnym w wymowie, ale bardzo melodyjnym językiem z powodu ruchomego akcentu. Ma długie i krótkie samogłoski i spółgłoski, tylko dwa rodzaje: ogólny i nijaki, rodzajniki. Nie ma natomiast odmiany czasowników przez osoby i liczby oraz brak przypadków.

Wyjątkiem jest dopełniacz, który tworzy się poprzez dodanie do rzeczownika końcówki –s, jak w angielskim. Tę ostatnią cechę spotykamy również w kolejnym języku skandynawskim wschodnim – języku duńskim. W nim także czasowniki nie odmieniają się przez liczby i osoby i tak samo istnieją tylko dwa rodzaje gramatyczne.

Pierwszy to wspólny powstały z połączenia rodzaju męskiego i żeńskiego oraz nijaki. Język skandynawski zachodni w tej grupie reprezentuje język norweski. W nim także brak odmiany przez osoby, w roli przypadków są przyimki, inaczej niż w duńskim szwedzkim istnieją trzy rodzaje gramatyczne.