Języki południowosłowiańskie – wschodnie
Obecnie w tej grupie znajdują się tylko dwa języki, bułgarski i macedoński, choć kiedyś była bardziej rozbudowana, bo zaliczały się do niej również staro – cerkiewno – słowiański i cerkiewnosłowiański. Badając wnikliwie historię obu języków zaobserwowano, iż są dość oddalone od południowosłowiańskich zachodnich, natomiast mają dużo wspólnego z językami bałkańskimi. Odnotowano kilka wspólnych istotnych cech min. zanik formy bezokolicznikowej, odmiany przez przypadki, powstanie rodzajnika, który wyróżnia rzeczowniki.
Te właśnie cechy pozwalają na zaliczenie macedońskiego i bułgarskiego do bałkańskiej ligi językowej. Duży wpływ na ich rozwój i wszelkie w nich zachodzące zmiany miały, języki turecki, grecki, rosyjski, serbskochorwacki. W macedońskim np. bardzo często i chętnie używa się turcyzmów, które dodatkowo w połączeniu z dialektami mogą stanowić dla cudzoziemca nie lada problem językowy.
Wspomniane języki wschodnie opierają swój alfabet na zmodyfikowanym alfabecie cyrylickim, mają niezwykle bogaty system, jeśli chodzi o czasy, ruchomy i swobodny akcent, trzy rodzaje – męski, żeński i nijaki, liczbę mnogą i pojedynczą. Ich bardzo bliskie pokrewieństwo podkreśla również aspekt leksykalny języka, który to wyraźnie mówi o słowiańskości. Natomiast warstwa gramatyczna wykazuje raczej cechy bliższe bałkańskim. Można spojrzeć choćby na istnienie rodzajnika, który nie występuje w żadnym innym języku słowiańskim.
Taką kategorię Słowianie znają raczej z języka niemieckiego.
